เราใช้ชีวิตส่วนใหญ่พยายามเป็นคนที่คนอื่นอยากให้เราเป็น เราบิดตัวเองให้เข้ากับความคาดหวัง การเปรียบเทียบ และการตัดสิน แต่ความจริงที่ลึกกว่านั้นคือ อิสรภาพไม่ได้มาจากการทำตามความต้องการเหล่านั้น แต่มาจากการก้าวเข้าสู่ตัวตนที่แท้จริงของเราอย่างเต็มที่ นี่คือการสรรเสริญที่เรามักไม่ให้: ไม่ใช่กับความสำเร็จ ไม่ใช่กับรูปลักษณ์ภายนอก แต่เป็นการสรรเสริญต่อปาฏิหาริย์ที่เงียบงันและไม่สามารถทำซ้ำได้ของการเป็นตัวเราเองที่เราเป็นอยู่แล้ว การค้นพบความแตกต่าง เมื่อสิบปีก่อน ฉันบังเอิญค้นพบสิ่งที่ไม่คาดคิด: ฉันเป็นโรคอแฟนเทเซีย ฉันไม่สามารถจินตนาการภาพในใจได้ เมื่อการทำสมาธิแนะนำให้ฉันจินตนาการถึงลูกแก้วพลังงานเรืองแสงหรือสีสันสดใส ฉันรู้สึกสงบ แต่มองเห็นแต่ความมืด ตอนแรก ฉันคิดว่าฉันกำลังพลาดอะไรบางอย่างไป เพื่อนๆ ของฉันเล่าถึงภาพที่พวกเขาเห็น สีสัน การเดินทางจากสารเสพติดประเภทไซคีเดลิก แต่สิ่งที่ฉันเห็นมีเพียงด้านหลังของเปลือกตา แปลกที่ความฝันของฉันกลับต่างออกไป: สมจริง เหมือนภาพยนตร์ เต็มไปด้วยการผจญภัยอันยิ่งใหญ่ … อ่านเพิ่มเติม “”

ฉันไม่ได้คิดที่จะเขียนโพสต์เกี่ยวกับความหมายของชีวิต แต่ปฏิสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นซ้ำๆ เมื่อเร็ว ๆ นี้และมุมมองที่น่าหดหู่ใจจากนวนิยายดิสโทเปียหลังยุคขาดแคลนบางเล่มทำให้ฉันต้องแสดงความคิดของฉันออกมา ลัทธินิฮิลลิสต์ ฉันได้รับข้อความเช่นต่อไปนี้: ฉันอ่านบล็อกของคุณมาสักพักแล้ว และฉันชอบที่คุณมีแนวคิดใหม่ๆ แทนที่จะนำแนวคิดแบบเดิมๆ ที่คนทั่วไปพูดถึงมาใช้ซ้ำ ฉันอยากถามว่า: อะไรทำให้คุณมีแรงบันดาลใจในการทำทุกสิ่งที่คุณทำ? คุณเชื่อในความหมายหรือจุดประสงค์สากลของชีวิตไหม? คุณเอาชนะความเป็นศูนย์และยังคงมองโลกในแง่ดีเกี่ยวกับอนาคตของมนุษยชาติได้อย่างไร? สุดท้ายคุณคิดว่าจักรวาลและมนุษยชาติจะต้องสูญสิ้นไปในที่สุดหรือไม่ หรือมีความเป็นไปได้ที่จะหนีรอดได้หรือไม่ คนฉลาดที่สุดหลายคนที่ฉันรู้จักต้องทนทุกข์จากความวิตกกังวลเกี่ยวกับการดำรงอยู่อย่างรุนแรง พวกเขาสิ้นหวังว่าความสำเร็จใดๆ ของพวกเขาจะไม่มีความหมายในอีก 1,000 ปี ในอีก 1 พันล้านปี อเล็กซานเดอร์ ซีซาร์ นโปเลียน ดาวินชี เชกสเปียร์ … อ่านเพิ่มเติม “”